استرس سنگین و سبک زندگی می توانند طول عمر ما را پیش بینی کنند

امید به زندگی نه تنها تحت تأثیر عوامل خطر مرتبط با سبک زندگی، بلکه تحت تاثیر عواملی که به کیفیت زندگی یک شخص مربوط می شود- مانند استرس سنگین- نیز قرار دارد.

بزرگترین دلایل کوتاه بودن امید به زندگی در مردان 30 ساله، استعمال سیگار و دیابت است. سیگار کشیدن 6.6 سال و دیابت 6.5 سال از امید به زندگی آنها می کاهد. قرار گرفتن در معرض استرس سنگین، امید به زندگی آنها را 2.8 سال کاهش می دهد.

این نتایج از مطالعه ی محققان انستیتوی بهداشت و رفاه فنلاند حاصل شده است، که تأثیر عوامل خطر چندگانه، از جمله موارد مرتبط با شیوه زندگی را بر امید به زندگی مردان و زنان محاسبه کرده اند.

این مطالعه همچنین نشان داد که عدم ورزش به شدت باعث کاهش امید به زندگی در مردان 30 ساله ؛ تا میزان 2.4 سال می شود. از طرف دیگر، مواردی مانند مصرف میوه و سبزیجات فراوان می تواند امید به زندگی را افزایش دهد: خوردن میوه 1.4 سال و خوردن سبزیجات 0.9 سال.

همین عوامل بر امید به زندگی زنان نیز تأثیر دارد. به عنوان مثال برای زنان 30 ساله، استعمال دخانیات 5.5 سال، دیابت 5.3 سال و استرس شدید 2.3 سال، امید به زندگی را کاهش می دهد.

اثرات این عوامل بر امید به زندگی افراد مسن مشابه اما در مقایسه با گروههای سنی جوانتر کوچکتر است.

به نظر می رسد یک حد میانه ی طلایی برای برخی از عوامل مرتبط با سبک زندگی بیشترین تأثیر را داشته باشد. تجربه ی استرس باعث افزایش امید به زندگی می شود، این در صورتی است که میزان استرسی که یک فرد احساس می کند تقریباً برابر با میزان استرسی باشد که معمولاً افراد دیگر تجربه می کنند اما اگر فرد استرس کم تر و یا بیش از این حد میانه را تجربه کند، امید به زندگی او کاهش می یابد.

در این مطالعه از یک روش جدید برای محاسبه ی تاثیر گروه بزرگی از عوامل خطر بر امید به زندگی برای اولین بار استفاده شد.

این مطالعه با استفاده از داده های جمع آوری شده از زنان و مردان 25 تا 74 ساله در مطالعه ملی فنلاندFINRISK( 1987-2007 ) از طریق پرسشنامه ها و اندازه گیری ها انجام شد. میزان مرگ و میر این افراد تا پایان سال 2014 دنبال شد.

محققان امید به زندگی را هر بار با تغییر مقادیر یک عامل خطر و ثابت نگه داشتن مقادیر سایر عوامل محاسبه کردند. فقطنمایه ی توده ی بدنی، فشار خون و كلسترول مجاز به تغییر در هنگام تغییر مقادیر مربوط به عوامل شیوه زندگی بودند.

دکتر Tommi Härkänen، مدیر این تحقیق گفت: پیش از این معمولاً امید به زندگی تنها بر اساس چند گروه از فاکتورها با پس زمینه ی جامعه‌شناختی از جمله سن، جنس و تحصیلات ارزیابی می شد. در این مطالعه ما می خواستیم تأثیر چندین عامل مختلف را بر امید به زندگی یک فرد ارزیابی کنیم، تا بتوانیم تأثیرات آنها را با هم مقایسه کنیم.

پرفسور Seppo Koskinen، گفت: تفاوت بین امید به زندگی زنان و مردان تا حد زیادی به دلیل عوامل خطری است که می توانند تغییر کنند. موضوع قابل توجه در این تحقیق این بود که اختلاف امید به زندگی زنان و مردان 30 ساله بر اساس مقادیر مشابهی از فاکتور خطر، فقط 1.6 سال بود. مطابق آمارهای Statistics Finland، تفاوت بین جنسها برای کلیه افراد 30 ساله بیش از 5 سال بود که این تفاوت برای زنان دارای سبک زندگی سالم تر پایین تر از مردان است.

در این مطالعه هنگامی که سایر مقادیر فاکتورهای خطر یکسان بود، تفاوت در امید به زندگی افراد با سطح تحصیلات مختلف نسبتاً کم بود. با این حال، مطالعات قبلی تفاوتهای زیادی را بین امید به زندگی گروههایی از افراد با سطح تحصیلات مختلف نشان داده اند.

انتخاب سبکی از زندگی که باعث افزایش مرگ و میر می شود، مانند سیگار کشیدن، مصرف زیاد الکل، رژیم ناسالم و عدم انجام ورزش، بیشتر در گروه های جمعیتی مشاهده می شود که موقعیت اجتماعی آنها در ضعیف ترین سطح است.

با کمک به آقایان و افرادی که سطح تحصیلات کمتری دارند، به ویژه در انتخاب بهتر شیوه زندگی می توان امید به زندگی کل جمعیت را بطور قابل توجهی بهبود بخشید.

منبع:

BMJ Open, 2020; 10 (3): e033741 DOI: 10.1136/bmjopen-2019-033741

www.sciencedaily.com/releases/2020/03/200311100857.htm